QUE-HABIL,
Mijn bescherm Engel, dat was jij voor mij.
Que-Habil
Gewoon wat mooie foto’s met mijn prachtige hengst Q.
Q heb ik leren kennen bij Greetje Hakvoort in 2015. Ik kwam toen veel bij haar over de vloer, en ze vertelde mij dat ze 3 hengsten in training kreeg. Q was de oudste van de drie, voor hem was zijn eigenaar eigenlijk op zoek naar een plek waar hij zijn ‘oude jaren’ lekker paard kon zijn. Greetje zei ‘dit word jouw paard’, waarop ik uiteraard lacherig reageerde. Waarom zou zijn eigenaar MIJ kiezen als mogelijke plek om hem heen te verhuizen? En… wat moet ik met een hengst? Hoe ga ik dat doen? Waar moet ‘ie dan komen te staan? Help!
Toen de hengsten eenmaal waren aangekomen bij Greetje, was ik er om ze uit de wagen te zien komen. Ze waren allemaal erg indrukwekkend, maar Q spande verreweg de kroon: Een gigantische witte hengst met een nóg grotere hals. Jeetje, wát een indrukwekkend paard. Hij had ook erg veel stres, meer dan de andere twee. Hij stond veel te weven in zijn stal en wist zich totaal geen raad met al die prikkels en vreemde paarden om hem heen. Greetje gaf hem toegang tot een uitloop en zijn eigen weiland, op die manier had hij meer ruimte en vrijheid om rustig te settelen.
Mijn eerste foto’s samen met Q, hier stond hij nog bij Greetje op de Academy. 2015.
Het duurde niet lang voordat ik Q zijn toenmalige eigenaar leerde kennen. We hebben het uitgebreid gehad over de mogelijkheid dat Q eventueel bij mij thuis zou komen. Ik gaf aan dat ik dit met mijn ouders moest overleggen: het was immers niet even een Shetlandertje dat bij ons zou komen wonen. Ik heb gewacht totdat mijn vader wat biertjes op had (knipoog) en heb hem toen geappt (ik durfde het niet in het echt te vragen) of Q alsjeblieft mocht komen… Hij zei ja!
Q zijn toenmalige eigenaar drukte mij op het hart dat ik wel duidelijk moest zijn met hem: Jij bent de baas en jij moet de overhand hebben. Q was nogal aanwezig, schreeuwde veel en was met zijn bijna 1.70m + mega nek nogal imponerend. Ik zal je eerlijk bekennen dat ik het de eerste weken nogal eng vond, zelfs. Hij was niet van mij, maar wel in mijn verantwoording én hij had een hele hoop stress te verwerken wat hij uitte door veel kabaal en weven. Dat weven heeft hij volgehouden tot zijn laatste dag, maar in zijn laatste jaren was dit voor 85% verdwenen.
De middelste foto is mijn eerste foto van hem bij mij thuis, links en rechts zijn van zijn eerste dagen in de wei.
Toen het besloten was dat Q officieel bij mij mocht komen wonen, moesten er een hoop dingen gedaan worden. Er moest een nieuwe uitloop-stal komen met paddock eraan, bijvoorbeeld. Wij hadden toentertijd nog geen andere optie dan nieuwe aanbouw, de paarden woonden toen pas 2 jaar op onze huidige locatie dus veel was er nog niet! Daarnaast zou er dus nu één weiland alleen voor Q zijn, want hij moest uiteraard niet bij onze andere paarden (en merrie) in. Daarnaast moesten wij de bedrading aanpassen aan hem als hengst-zijnde, ook moest er voldoende afstand komen tussen zijn weiland en dat van de groep. Kortom; een heel gedoe.
Q werd één dag voor mijn verjaardag (die op 26 oktober is) bij mij thuis gebracht door Greetje. Omg, daar is ‘ie dan. Chips, ik heb een… hengst? Het heeft Q onwijs veel tijd gekost om te settelen na wéér een verhuizing. Hij heeft vrij wat locaties gewoond in zijn leven: van Portugal, Duitsland, Nederland… Kortom, hij heeft een hoop gezien. Maar ook een hoop ‘verlies geleden’ in de vorm van een vertrouwd mens. Hiermee bedoel ik te zeggen: geen vastigheid. Hij werd door van alles en iedereen gereden, is uitgebracht op wedstrijden (hij was zeer goed opgeleid!) en heeft een hoop gezien en gedaan. Maar het leven in een grote inloop-stal met paddock was nieuw voor hem.
Hij wilde in het begin van onze tijd samen weinig van mij weten: het was voor mij duidelijk dat hij geen zin had om zich weer toe te wijden aan een – mogelijk – tijdelijk mens. Ik kwam niét bij hem binnen. Ik besloot hem qua rijden anders te benaderen: neusriem van het hoofdstel af, geen zadel op in de bak en ik stapte pas op als híj bij míj kwam staan. Ik wilde hem het gevoel geven dat het bij ons thuis totaal anders zou gaan; op zijn voorwaarden, gebaseerd op geduld en een berg waardering.
Links één van mijn eerste foto’s met hem na het rijden, midden een tevreden slobber-snuit & rechts één van onze eerste buitenritten met Flip als steun.
Om te voorkomen dat ik tótaal afdwaal en hier een compleet boek ga typen over ons verhaal: Na mate hij langer bij ons woonde, wende aan alle vrijheid die hij had en tot rust kwam, durfde hij zich ook aan mij over te geven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij mij uiteindelijk ging zien als ‘zijn kleine meisje’, hij was altijd erg beschermend over mij en keek de kat uit de boom bij anderen. Mijn vriendinnen Puck en Marchien hebben heel veel op hem gereden, hij was gék op beide – toentertijd waren hun twee letterlijk kleine meiden, hij voelde zich prettig bij de onschuld en het ‘niks van hem moeten’, gewoon met hem genieten.
Q is nog met mij mee geweest naar Horse Event 2016. Tegen die tijd was hij onder onze Nalanta-family inmiddels razend populair en werd het de eerste keer dat ik hem publiekelijk zou voorstellen. Dit was een moment waarbij woorden te kort schoten: euforisch. Echt euforisch. Het hele publiek in tranen, ik natuurlijk ook, het ging om de waardering naar Q toe: Dít is Q, mijn nieuwe vriend – hij hoefde niks meer te presteren dan gewoon compleet zichzelf zijn. In de video hier onder de tekst neem ik je mee in ons verhaal en ook in dat stuk.
Mijn moeder heeft ook erg veel op Q gereden, hij was waaaaanzinnig buiten: Zo’n koninklijk groot wit paard met zo’n waanzinnige galop. Wat hebben wij enorm genoten en wat heeft Q zijn laatste jaren in een paradijs op aarde mogen doorbrengen.
Q is op 1 april 2021 vredig & zeer snel ingeslapen in het bijzijn van zijn (inmiddels ook overleden) beste vriendje Sammie.
Q in zijn weiland, in het midden Marchien(tje) op Q & rechts het moment van binnenkomst in de Horse Event piste.
