Over mij
Mijn naam is Eva Roemaat. Ik ben op 26 Oktober 1992 geboren en ben inmiddels alweer DE HELFT van mijn leven bezig met het werken in de paarden. Ik begon hiermee toen ik 15 was, alweer 15 jaar geleden. Na het zien van Cavalia was mijn hele paarden-wereld op zijn kop gegooid. Alles wat ik ooit had geleerd interreseerde mij steeds minder meer. Mijn Haflinger Shilas, die – toen ik 15 was – zelf ook nog erg jong was (6 jaar), was absoluut niét bereid met mij mee te werken op ‘de oude manier’.
Shilas was jong, dominant en zéér eigenzinnig. Ik wist niet beter dan hem streng aan te pakken: Ik moest hem immers laten zien wie de baas is. Sporen en een zweep kwamen er dus aan te pas, tenminste… dat was het advies, dus dat probeerde ik. Wat denk je? Écht niet! Hij smeet mij er a lá handstand keer op keer keihard vanaf. Shilas was rond deze periode nog mijn verzorgpaard.
Je begrijpt natuurlijk dat, ookal was ik totaal ondersteboven van Cavalia, ik géén idee had hoe ik dit moest gaan aanpakken. Toentertijd waren er wel een aantal Vrijheidsdressuur trainers, maar was er vrij weinig op social media bekend. Er waren weinig video’s over te vinden en daarnaast was ik ook eigenwijs: Ik wilde dit graag zélf proberen uit te vinden. Ik had het grote geluk dat, toen ik begon met het delen van mijn nieuwe reis in de paardenwereld – dit nog niet echt door anderen gedeeld werd. Zoals ik al zei had je hier en daar op YouTube wel een video, maar dat was het wel zo’n beetje. Ik was niet de allereerste in Nederland, maar wel één van de eersten die alles zo bloed fanatiek begon te delen. Eerst op Hyves, Bokt, toen YouTube, Facebook… Enzovoort.
Hierboven een gouden oude screenshot van de Hyves-pagina die ik had.
Doordat ik uitleg-video’s, bloopers en andere dingen deelde, werd datgene wat ikzelf óók aan het uitpluizen was voor anderen toegankelijker. Dat was ook mijn doel: Ik wil mensen inspireren anders naar hun paard te laten kijken. Door fanatiek alles te delen wat ik uitspookte op het gebied van uitvogelen, aanleren en de fouten die ik maakte, kreeg ik een steeds grotere volgersbasis. Dit breidde zich uiteindelijk door middel van YouTube uit naar internationaal, doordat er een aantal video’s viral gingen.
Je kunt je natuurlijk voorstellen dat, omdat er weinig optie was tot les én ik het perse zelf wilde doen, ik álle fouten heb gemaakt die jij je kunt inbeelden. Van onterecht straffen en corrigeren, geduld verliezen, oefeningen verkeerd aanleren, noem het maar op. Zo heb ik bijvoorbeeld Shilas koekjes gegeven iedere keer dat hij zonder commando begon te steigeren, want “hij deed het nu wel héél mooi”… Nooit doen, dus! Hij sprong mij geregeld écht in mijn nek.
Omdat ik dus al die fouten gemaakt heb, jaren lang (vooral in het begin) kan ik nu goed lesgeven: ik snap de frustraties en vraagtekens van de lesklant, ik word niet boos als iemand zijn geduld verliest of onterecht corrigeert: ik heb dat ook állemaal gedaan en zal hier altijd open en eerlijk over vertellen en uitleggen.
Hierboven zie je mijn eerste foto’s van een demonstratie ooit: Horse Dating 2009.
In maart 2009 mocht ik mijn áller eerste echte demonstratie geven. Ik had toen inmiddels mijn eerste eigen pony gekocht van geld dat ik van om oma had gekregen; Shetlander Flip. Ik was blóed zenuwachtig en wilde eigenlijk het liefste omdraaien en naar huis. De demonstratie verliep absoluut niet vlekkenloos, máár het was de kick-starter van velen die zouden volgen. Dit was ook de dag waarop mijn moeder mij vertelde dat ze samen met mijn vader Shilas stiekem hadden gekocht. Ik stond te huilen in de trailer!
In eerste instantie begon dit alles voor mij als een hobby: Puur voor de lol. Dat is niet zo gebleven: Ik heb van het demonstraties & lessen geven al vrij snel mijn werk kunnen maken. Toen ik 18 werd, mocht ik stoppen met mijn opleiding Fotografie. En om heel eerlijk te zijn, stelde dat weinig bijzonders voor, die opleiding – vond ik. Ik heb mij toen méteen ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Wat ben ik toch dankbaar voor ouders die mij zo vrijgelaten hebben.
Mijn vader Peter, moeder Irene en ikzelf. Dankzij hun onvoorwaardelijke steun heb ik dit allemaal kunnen doen, en nog steeds!
Shilas heeft mij gedwongen anders te kijken naar wat ik al die tijd heb geleerd. Dankzij hem doe ik nu wat ik doe.
Shilas (2012) in passage zonder enig tuig of hulpmiddelen: Puur op stem en zit.
Ik kan nu wel een heel boek schrijven over wat er allemaal is gebeurd, maar laat ik gewoon eventjes doorspoelen naar: NU. Ik ben inmiddels 31 jaar oud en heb het gevoel alsof ik op de meest fijne manier weer terug bij mijn kern en basis ben gekomen. Ik heb een hele bewogen reis mogen maken wat betreft mijn weg in de Vrijheidsdressuur en alles wat daarbij kwam komen kijken.
Samen met Jesse Drent ben ik toentertijd met Nalanta, wat ikzelf wéér jaren geleden heb bedacht en opgezet met toen beste vriendin Meike – in 2012 gaan samenvoegen. Dit was een gigantisch succes waar wij jaren enorm van hebben mogen genieten en ook de vruchten van hebben geplukt, nu nog steeds! 2016 was in mijn ogen ons succesjaar: Horse Event was een gékkenhuis, heel bijzonder om mee te mogen maken.
In 2019 ben ik uit Nalanta gestapt en weer voor mijzelf begonnen. In 2018 zijn wij de commerciele weg ingeslagen met Nalanta, dit bleek later voor mij toch niet de weg die ik wilde nemen en die bij mij paste. Ik verhuiste weer terug vanuit Bergen naar de Achterhoek. Dit is voor mij de beste keuze geweest, ik ben toen – om het even zwart wit te verwoorden – Nalanta kwijtgeraakt maar heb mijzelf weer terug gevonden.
Het is nu bijna 2024 en zoals ik al zei; ik ben weer terug bij mijn basis gekomen. Het is klein, fijn, uit de spotlight en gewoon rustig, maar absoluut voldoende. Het is hélemaal goed zo!
